Bu çocuklar...

Çocukların ödevlerini okurken çok eğleniyorum ben,

o kadar saf ki düşünceleri, hiç katılıksız.

Hani o "Dikkat Yazılı Var" kitabını aratmıyor cevapları, ödevlerine yazdıkları.

Gülümsetiyorlar bol bol.

Bir tane taze çocuk hayali size.

Ödev kağıdı üzerinde isim yok, olsa da yazmazdım.

Yazsam tanır mısınız, hayır.

Tanısanız, kötü mü, üzülür mü, hayır.

Sevinir aksine.

Neyse uzattım gereksiz...

Ödev konusu: İngilizcede ilk ünitede öğrendiklerini, öğrenemediklerini, zorladıkları bölümler (varsa), ingilizce hakkında hissettikleri (korkuyorum, seviyorum, bilmiyorum vs...) ve İngilizce öğrenmenin onlara neler katacağı. Bir bakıma öz-değerlendirme.

Bir çocuğum şöyle yazmış:

Aynen ekliyorum

"İngilizce en sevdiğim derstir. (Güzel burası )

Ben ingilizceyi öğrenmek istiyorum (Daha da güzel)

ve büyüyünce bandıraya (balayı demek istiyor) gideceğim. (İşte ingilizce öğrenme amacı :)

Evlenmezsem Onur'la gideceğim. (Her durumda gerekli ingilizce, hele Onur'la gidilecekse şart)

Ben ingilizceden hiç ama hiç korkmuyorum. (Vurguya dikkat, korkmadığını anladık değil mi? )

Artık hep ingilizce istiyorum. (Tabii şart artık)