Misafirdik...

Uzun zamandır ertelediğimiz

(işin aslı benim ertelememden dolayı çocukların da ertelemek zorunda kaldıkları

( huzurevi ziyaretimizi gerçekleştirdik.

6-7 ay geçmiş son ziyaretten bu yana.

Ama unutmamışlar bizi.

"Adını unuttum, ama sesini tanıyorum" dedi Arzu Teyzem.

Ağladı birkaçı, " gitmeyin, gene gelin"

Kulak misafiri olduğum bir tanesi de arkadaşına

"Bak dün ağlıyordun kimse gelmiyor diye bir sürü evladın oldu" dedi.

Biz Behice'yle sadece izledik, hiçbir şey yapmadık.

Olabilecek kadar profesyoneldi çocuklar.

Hiç kimseyi yalnız bırakmadan hepsiye ilgilendiler.

Çizdikleri resimleri verdiler.

Yorumlayamasalar da onların kendi yaptıkları resimleri odalarına asacaklar.

Daha güzel hediye olur mu bundan?

En renkli kişiliği buranın.

Her gidişimizde mutlaka şarkılar söylüyor bize, bitirince de fikrimizi soruyor.

Süpürgeciymiş gençliğinde.

"Çok güzel helva yaparım ben" diyor.

Tek yeteneği süpürgeler değil yani.

Çok da özenli giysileri.

"Beni hep memur sanarlar, hep temizdir, ütülüdür pantolonlarım."

Öyle, doğrudur hepsi.

Bizim onlarca rehberlik dersinde veremeyeceğimiz bilgileri aldılari dersleri çıkardılar onların yaşam deneyimlerinden.

Dinlediler bizi bile dinlemedikleri kadar dikkatle.

Kıskanmadım ama bu kez :)

Bir sonraki ziyaret cuma günü.

Biz 3ten sonra ordayız, gelmek isteyenleri bekleriz.