hayattan: Mart 2006

Güneşi tuttuk...

“Güneş, ay;

Güneş, ay;

Bir sefer daha güneş,

Ve nihayet yine ay..

Güneş yine doğdu ya,

Akşam yine batacak.

Bu yüzden sen,

Doğmadı say…”

“…. Her şey yolundadır, ta ki ışık geri gelsin ve güneş tutulması sonu gelmez geceye dönüşmesin. Şafak ve diriliş anlamdaştır. Işığın yeniden belirmesi, ruhun yaşamını sürdürmesi ile eştir.”
Hugo, V. (1862) Sefiller, 1. kitap, 20. bölüm

Orman Haftası Kutlamaları ve Ağaç Dikme Bayramı

2 haftadan fazla zamandır okuldaki sıkı çalışmalar nihayet bitti.

Gecikmeli Orman Haftası ertelenince bugüne kalmıştı.

İşte o kutlama, bayram.

Bugün...

Hazırlıklar başlasın.

Yoldayız...

Hala...

Kelebek ( tanıyorsunuz onu artık)

Koro sırasını bekliyor...

Nasıl profesyonellerdi bir görseniz...

Betül Öğretmenim resimlerle meşgul.

Ellerinize sağlık öğretmenim.

Mesajımız çok net: Lafta kalmasın diye...

Herkes unutmasın, aklının bir köşesine yazsın diye Akrostiş yazdı çocuklar.

Harf harf anlattılar ağaç ne kadar önemli hayat için

Edirne Valimiz Nusret Miroğlu tam zamanında geldi bekletmeden.

Protokol hep ciddi olmaz ya bu kez içten gülümsüyorlar.

Çocuk her yerde çocuk. Koştu sahnenin ortasına.

Hopladı zıpladı.

Renkleri hoşuna gitti belli ki tüm çiçeklere teker teker dokundu.

Protokolden gazetecilere kadar herkesi çok eğlendirdi.

Ne bilsin kuralı, protokolü.

En güzel çağında şimdi.

Bizim ufaklık benim kameraya merak saldı.

Nasıl da bilir gibi tutuyor.

On parmakta on marifet.

Onlar sahnede, ayakkabılar bekliyor.

Sanatçılar toplu ağaç dikiminde :)

Artık bizim de bir dikili ağacımız var.

(O rüzgara açık alanda ne kadar yaşar bilemem ama)

Mesajımızı da vermeden ayrılmak olmazdı.

Çok anlamlı...

Hem bugün dikilen fidanlar, hem de bizim fidanlar.

Yani Onlar resimde gördükleriniz.

Müge Öğretmenim kısacık zamanda çok güzel 3 şarkı hazırladı çocuklarla beraber.

Çok geç oldu programa katılması ama çok da iyi oldu.

Ona da söyledim: 3. polifonik şarkı harikaydı...

Bu kez müzikal kendi okulumuzda...

Vali Fahri Yücel öğrencileri için bir kez daha...

Ses Teknisyenim Mert ve Akrostiş sanatçılarımla iş başındayız.

Müzikten sorumluyuz ya herkes pür dikkat, aman hata vermeyelim.

2 programı da sunmuşuz.

Artık eğlenceyi hakettik.

Okul bahçesinde parti zamanı...

MÜZİKAL SON PROVA... YARIN SUNUYORUZ :)

EN BÜYÜK KELEBEĞİ OYUNUN

ÇİÇEKLERDEN BİRİ

ORMANCI VE ORMANIN KIZI

KELEBEKLER

TAVŞAN

YORGUN DERMANSIZ ARIMIZ

Beklenmişiz, geç kaldık...

Sabah karanlık başladı, öyle gidecek sandım, korktum.

Simsiyah bulutlar kaplamış her yeri, rüzgar niyeti bozmuş kontrolsüz esiyor.

Yağmur fena yakalamış, şemsiye açılmıyor...

Islandım, üşüdüm..

Okula varmak çileli oldu işin özeti...

Okulumuzdaki öğretmenlerden birinin annesinden konuşuluyordu derse girene kadar.

O arada Müdürümüz girdi odaya ve kötü haberi verdi: Kaybetmişler...

Üzerine devam etti; okuldaki şiddet olaylarının artışı ve biz öğretmenlere düşen önlemler...

Kurtlar Vadisi gerçeği gözümüzün içine çoktan girmişken, 8. sınıf öğrencisi ÇOCUKlar "Namus belası---Kız Davası" na kalplerine bıçakları saplarken, sonra özendikleri Polat Alemdar olduğu açığa çıkarken... Tabii doğrudur, biz öğretmenlere çok görev düşüyor.. Onlar özendirsin silahları biz "tukaka" diyelim. Dinlerler değil mi bizi??

Dedim ya kötü haberler bitmeyecek sandım, bir başladı akacak...

Dersler olağan aktı gitti.

Ergenlik sorunları + OKS stresiyle iyice konrolsüzleşen bir sınıftan sinirden ellerim titrerken çıkıyorum... Neyse ki bir sonraki ders özür dilemeyi akıl ettiler. En azından...

Tamam artık böyle biter bugün derken o gün sınıf öğretmeni olduğum sınıfla Huzurevine gitmeyi planladığımız geliyor...

Diziyoruz sıraya, düşüyoruz yola...

Hani şu hep önünden geçeriz de ne yaşanır içinde hiç aklımıza gelmez binalardan biri işte.

Görevliyi takipten sonra uzun koridorlar ve merdivenler sonrası onların yanındayız...

Onlar işte Huzurevinin sakinleri...

Biz onlara neşe mi verecektik, onlar mı karıştı biraz. O kadar beklenmişiz ki insan geç kaldım yine duygusuna kapılıyor..

Çocuklarımın hepsine kocaman bir AFERİN...

Çünkü girmeden önceki uyarılarımızı dikkate aldılar.

Hepsinin ellerini öptüler, çiçeklerini, hediyelerini verdiler, Huzurevinin huzurunu gürültü yapıp dağıtmadılar, tüm salona dağılıp herkesin gönlünü hoş ettiler. Hepsiyle tek tek ilgilendiler...